Na czym polega minimalna emerytura w Norwegii?
Minimalna emerytura w Norwegii, znana jako minstepensjon, to rodzaj świadczenia socjalnego, które zapewnia podstawowe wsparcie finansowe dla tych, którzy spełniają określone kryteria. W nadchodzącym roku, czyli w 2026, minimalna kwota emerytury wyniesie około 160 000 NOK rocznie, co w przeliczeniu daje mniej więcej 4 924 zł miesięcznie.
Aby móc skorzystać z tego świadczenia, należy spełnić poniższe kryteria:
- ukończone 67 lat,
- co najmniej 5 lat okresu składkowego w systemie Folketrygden.
Osoby, które przepracowały krócej, na przykład tylko 3 lata, nie mają prawa do minimalnej emerytury. Taki zapis został wprowadzony na mocy reformy z 2021 roku.
Warto również pamiętać, że jeśli okres składkowy jest krótszy niż wymagane 5 lat, wysokość emerytury zostaje proporcjonalnie zmniejszona. Celem tego systemu jest zapewnienie finansowej stabilności i podstawowego dochodu emerytalnego wśród osób, które spełniają określone warunki.
Jak działa system emerytalny w Norwegii?
Norweski system emerytalny opiera się na trzech filarach, które wspólnie zapewniają solidne wsparcie finansowe na okres emerytury.
Pierwszym z nich jest Folketrygden, czyli publiczny system ubezpieczeń społecznych, który odgrywa kluczową rolę, gdyż to właśnie tutaj zapisuje się prawo do emerytury. Aby móc korzystać z świadczeń oferowanych przez Folketrygden, konieczne jest posiadanie co najmniej pięcioletniego okresu ubezpieczenia, znanego jako trygdetid.
Wysokość emerytury jest uzależniona od:
- długości zatrudnienia, znanej również jako okres składkowy,
- wartości zgromadzonych składek,
- metody obliczania emerytury: punktowej, mieszanej oraz kapitałowej.
Wybór metody jest dostosowany do roku urodzenia osoby ubezpieczonej. Standardowy wiek przejścia na emeryturę wynosi 67 lat, jednak istnieje możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę już od 62. roku życia, pod warunkiem spełnienia określonych warunków.
Drugim filarem jest obowiązkowe świadczenie emerytalne dla pracowników (tjenestepensjon), które jest finansowane przez pracodawców. Trzecie źródło stanowią prywatne oszczędności emerytalne, które są dobrowolne, ale mogą znacząco wpłynąć na przyszłą stabilność finansową.
Warto również zaznaczyć, że system emerytalny w Norwegii pozwala na kontynuację pracy nawet po osiągnięciu wieku emerytalnego. Taka decyzja może przyczynić się do wyższych świadczeń w przyszłości, zwiększając w ten sposób finansową stabilność emeryta. Dzięki temu wszystkie trzy filary współtworzą elastyczny system, który jest dostosowany do indywidualnych potrzeb oraz długości kariery zawodowej.
Jakie są filary norweskiego systemu emerytalnego?
Norweski system emerytalny składa się z trzech głównych filarów, które razem zapewniają różnorodne wsparcie finansowe na starość.
- Emerytura socjalna, znana jako minstepensjon, gwarantuje podstawowe zabezpieczenie finansowe dla osób z niskimi dochodami lub krótszym stażem pracy, pomagając im w utrzymaniu godziwego standardu życia,
- Emerytura wypracowana wynika ze zgromadzonych składek, które są powiązane z dochodem, określanym mianem pensjonsgivende inntekt. Im wyższe dochody, tym korzystniejsze zabezpieczenie na przyszłość,
- Dobrowolne oszczędności emerytalne umożliwiają gromadzenie dodatkowych funduszy, w ramach czego znajdują się zarówno prywatne ubezpieczenia, jak i programy oferowane przez pracodawców, zwane tjenestepensjon.
Te wszystkie elementy współtworzą złożony mechanizm, który ma na celu zapewnienie bezpieczeństwa finansowego osobom seniorskimi w Norwegii.
Co to jest Folketrygden i jakie daje świadczenia?
Folketrygden to norweski system ubezpieczeń społecznych, który stanowi fundament emerytur. Aby móc cieszyć się świadczeniami emerytalnymi w ramach Folketrygden, należy płacić składki przez co najmniej 5 lat. Ten okres jest minimalnym wymogiem do uzyskania emerytury gwarantowanej.
Wysokość emerytury oblicza się na podstawie:
- długości stażu pracy,
- wysokości składek,
- roku urodzenia.
Wiek przejścia na emeryturę uwzględnia zarówno system punktowy, jak i kapitałowy. Aby otrzymać pełną emeryturę gwarantowaną, trzeba zgromadzić 40 lat składkowych. Dla osób o niższych dochodach lub krótszym doświadczeniu zawodowym dostępna jest również emerytura minimalna.
Dodatkowo, Folketrygden daje możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę, pod warunkiem spełnienia określonych kryteriów. System ten wspiera obywateli różnorodnymi świadczeniami emerytalnymi, zapewniając im podstawową ochronę finansową na starość.
Jakie są elementy tj. Alderspensjon, Tjenestepensjon, AFP?
Alderspensjon to podstawowa forma emerytury, która jest wypłacana przez system Folketrygden po osiągnięciu wieku emerytalnego. Natomiast Tjenestepensjon stanowi obowiązkowy system emerytalny, wprowadzony dla pracowników w wielu branżach, oferując dodatkowe wsparcie finansowe obok Alderspensjon.
Z kolei AFP (Avtalefestet pensjon) to opcja wcześniejszej emerytury, która staje się dostępna dla osób objętych układami zbiorowymi już od 62. roku życia. Dotyczy to zarówno pracowników sektora publicznego, jak i prywatnego.
Choć przejście na emeryturę przez AFP wiąże się z niższymi świadczeniami, daje możliwość wcześniejszego zakończenia kariery, co stanowi atrakcyjną alternatywę dla tradycyjnych emerytur.
Te różnorodne elementy współtworzą złożony system emerytalny w Norwegii, oferując pracownikom wiele opcji, które można elastycznie dopasować do ich indywidualnych potrzeb.
Jakie są warunki do otrzymania emerytury w Norwegii?
Warunki uzyskania emerytury w Norwegii są przede wszystkim związane z osiągnięciem określonego wieku. Standardowy wiek emerytalny wynosi 67 lat, lecz istnieje możliwość wcześniejszego przejścia na emeryturę już od 62. Ważnym wymogiem jest posiadanie co najmniej pięciu lat okresu składkowego w systemie Folketrygden. Oczywiście, regularne opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne jest niezbędne.
Aby móc cieszyć się pełnymi świadczeniami emerytalnymi, należy zebrać minimum 40 lat składkowych. Warto również dodać, że przyznawanie emerytury uwzględnia nie tylko sam czas pracy, ale także:
- sytuację rodzinną,
- wysokość odłożonych składek.
Po reformie z 2011 roku, osoby, które przepracowały jedynie 3 lata w Norwegii, nie mają prawa do minimalnej emerytury. Dodatkowo, zasady emerytalne mogą się różnić w zależności od rodzaju świadczenia oraz unikalnej sytuacji każdego przyszłego emeryta. Dlatego tak istotne jest, aby każdy zainteresowany dokładnie zorientował się, jakie ma opcje i na co może liczyć.
Jak długo trzeba pracować, aby mieć prawo do emerytury?
W Norwegii, aby uzyskać prawo do minimalnej emerytury, wymagane jest przepracowanie co najmniej 5 lat. To wiąże się z koniecznością opłacania składek na ubezpieczenie społeczne w ramach systemu Folketrygden przez wspomniany okres. Dla pełnej emerytury konieczne jest jednak przepracowanie nawet 40 lat.
Warto zauważyć, że wysokość przyznawanego świadczenia zależy od długości stażu pracy oraz zgromadzonych składek. Osoby, które pracowały krócej niż 5 lat, na przykład przez 3 lata, zgodnie z nowymi przepisami wprowadzonymi po reformie emerytalnej w 2021 roku, nie mają prawa do minimalnej emerytury. W przypadku krótszego stażu, prawo do świadczeń zostaje odpowiednio pomniejszone.
Zatem suma przepracowanych lat odgrywa kluczową rolę w ustalaniu wysokości emerytury. Bez wymaganego stażu nie można liczyć na pełne uprawnienia emerytalne.
Czy praca przez 3 lata w Norwegii daje prawo do emerytury?
Praca w Norwegii przez trzy lata nie daje już możliwości uzyskania minimalnej emerytury z systemu Folketrygden po roku 2021. Zgodnie z aktualnymi przepisami, aby móc cieszyć się minimalnym wsparciem emerytalnym, należy mieć co najmniej 5 lat składkowych.
Do końca 2020 roku wystarczyło tylko 3-letnie zatrudnienie, aby uzyskać prawo do emerytury. Nowe regulacje jednak wprowadziły bardziej rygorystyczne wymagania. Osoby, które przepracowały mniej niż 5 lat, nie mogą liczyć ani na minimalną emeryturę, ani na pełne gwarantowane świadczenia emerytalne.
W praktyce oznacza to, że trzy lata pracy w Norwegii nie skutkują przyznaniem żadnych świadczeń emerytalnych.
Jakie zmiany nastąpiły po reformie emerytalnej 2011?
Reforma systemu emerytalnego w Norwegii, która została wprowadzona w 2011 roku, znacząco przekształciła dotychczasowy system punktowy, wprowadzając nowy model kapitałowy. Dotyczy to przede wszystkim osób urodzonych po 1963 roku. W ramach tego nowego podejścia wysokość emerytury wyliczana jest na podstawie indywidualnych składek oraz zgromadzonego kapitału na kontach emerytalnych.
Warto podkreślić, że nowe zasady pozwalają na wcześniejsze przejście na emeryturę od 62. roku życia, o ile spełnione są określone kryteria związane z kapitałem oraz okresami składkowymi. Głównym celem reformy jest:
- poprawa stabilności finansowej systemu,
- lepsze dostosowanie do zmieniającej się demografii,
- odpowiedź na zmieniający się rynek pracy.
Elastyczność w wieku przechodzenia na emeryturę została zachowana, a zasady obliczania świadczeń stały się bardziej zindywidualizowane, aby lepiej odpowiadać na potrzeby każdego obywatela.
Jak wyliczana jest wysokość minimalnej emerytury w Norwegii?
W Norwegii minimalna emerytura jest uzależniona od tzw. Grunnbeløpet, czyli podstawowej kwoty bazowej. W roku 2024 Grunnbeløp wynosi 118 620 NOK. Na tę chwilę minimalny roczny zasiłek emerytalny wynosi około 160 000 NOK, co przekłada się na około 4 924 zł miesięcznie.
Przy obliczaniu wysokości emerytury bierze się pod uwagę różne czynniki. Do najważniejszych z nich należą:
- długość stażu pracy,
- okres składkowy,
- pensjonsgivende inntekt, czyli dochód, od którego płacone są składki emerytalne.
Warto dodać, że jeśli osoba ma mniej niż 5-letni okres składkowy, jej emerytura zostanie odpowiednio pomniejszona.
Również rok urodzenia ma znaczenie i wpływa na to, jak obliczana jest emerytura. Można tu wyróżnić różne modele, takie jak:
- punktowy,
- mieszany,
- kapitałowy.
Dodatkowo, wysokość minimalnej emerytury zmienia się w zależności od przekroczenia określonych progów oraz bazowych kwot, co ma kluczowy wpływ na ostateczny jej wymiar.
Jak oblicza się staż pracy oraz okres składkowy?
w Norwegii staż pracy oraz okres składkowy są określane na podstawie lat, w których dany człowiek wnosił składki na ubezpieczenie społeczne w systemie Folketrygden. Aby uzyskać prawo do minimalnej emerytury, niezbędne jest posiadanie co najmniej 5-letniego stażu składkowego. Z kolei pełna emerytura gwarantowana wymaga aż 40 lat składkowania.
Dodatkowo, w okres składkowy wliczają się także lata przepracowane w innych krajach EOG, o ile istnieje odpowiednia umowa międzynarodowa. Ważne jest, że staż pracy i okres składkowy mają istotny wpływ na zasady obliczania emerytury oraz na jej wysokość. Oznacza to, że im dłużej ktoś opłaca składki, tym większe będą przysługujące mu świadczenia emerytalne.
Jak działa pensjonsgivende inntekt przy minimalnej emeryturze?
Dochód emerytalny, znany jako pensjonsgivende inntekt, to kwota, od której w Norwegii odprowadzane są składki na emeryturę. To fundamentalny czynnik przy wyliczaniu przyszłej wysokości emerytury. Przykładając się do obliczeń minimalnej emerytury, bierze się pod uwagę nie tylko okresy składkowe, ale także wysokość tego właśnie dochodu.
Wyższy dochód oraz większe wpłacone składki przekładają się na solidniejszy kapitał emerytalny, co w efekcie umożliwia uzyskanie lepszych świadczeń. Minimalna emerytura została zaprojektowana z myślą o osobach, które borykają się z niskimi zarobkami lub krótszym okresem składkowym. Dotyczy to osób, które nie osiągnęły jeszcze wymaganej kwoty, by cieszyć się pełnoprawną emeryturą według swojego dochodu.
W norweskim systemie emerytalnym obowiązują także ograniczenia dotyczące składek oraz progi dochodowe, które mają znaczący wpływ na wysokość świadczeń. Innymi słowy, choć pensjonsgivende inntekt stanowi bazę do obliczeń emerytury, przy ustalaniu minimalnej emerytury uwzględniane są również inne istotne kryteria, takie jak:
- długość okresów opłacania składek,
- maksymalne limity dochodu.
Jakie są progi – 160 000 NOK i inne kwoty bazowe?
Progi minimalnej emerytury w Norwegii wynoszą około 160 000 NOK rocznie, opierając się na podstawowej kwocie bazowej, zwanej Grunnbeløpet. W przyszłym roku, czyli w 2024, wartość Grunnbeløpet ustala się na 118 620 NOK. Co istotne, kwoty bazowe regularnie się aktualizują, co czyni je istotnym punktem odniesienia dla obliczania emerytur oraz innych świadczeń socjalnych.
Wysokość minimalnej emerytury uzależniona jest od:
- długości okresu składkowego,
- sumy zgromadzonych składek,
- określonych limitów dochodowych.
Dzięki tym regulacjom osoby kwalifikujące się do świadczeń otrzymują zagwarantowany minimalny poziom dochodu emerytalnego, co znacząco wpływa na ich finansowe bezpieczeństwo.
Kto może pobierać minimalną emeryturę w Norwegii?
Minimalną emeryturę w Norwegii mogą uzyskać osoby, które spełniają kryteria państwowego systemu ubezpieczeń społecznych Folketrygden. Kluczowe warunki to:
- przynajmniej pięcioletni okres składkowy,
- osiągnięcie wieku emerytalnego, który zazwyczaj wynosi 67 lat,
- regularne opłacanie składek na ubezpieczenie społeczne podczas pracy w Norwegii.
Polacy stanowią największą mniejszość narodową w tym kraju. Osoby z tej grupy, które spełnią wcześniej wymienione wymagania, mogą zyskać prawo do minimalnej emerytury. Warto jednak pamiętać, że ci, którzy pracowali krócej niż 5 lat, nie mają uprawnienia do norweskiej emerytury państwowej.
Co ciekawe, minimalna emerytura może być wypłacana także osobom zamieszkującym poza Norwegią, na przykład w Polsce. Muszą one jednak:
- zarejestrować swój aktualny adres oraz numer konta bankowego w systemie NAV,
- potwierdzać swoje życie, co wymaga regularnego informowania o swoim statusie.
Dzięki tym wymaganiom beneficjenci mogą kontynuować otrzymywanie świadczenia, nawet jeśli zdecydują się na przeprowadzkę do innego kraju.
Czy Polacy pracujący w Norwegii mogą otrzymać minimalną emeryturę?
Polacy pracujący w Norwegii mają możliwość ubiegania się o minimalną emeryturę, o ile spełnią określone wymogi systemu Folketrygden. Kluczowym warunkiem jest:
- przepracowanie co najmniej pięciu lat,
- w czasie których regularnie wpłacali składki na ubezpieczenie społeczne,
- osiągnięcie ustawowego wieku uprawniającego do przejścia na emeryturę.
Prawo do emerytury obejmuje nie tylko pracę w Norwegii; uwzględnia również lata spędzone w innych krajach EOG. Okresy te są sumowane na podstawie międzynarodowych umów, co pozwala na uwzględnienie wszystkich lat pracy. Osoby, które mają odpowiedni staż zawodowy oraz potwierdzone składki na ubezpieczenie społeczne, mogą liczyć na minimalną emeryturę.
Dzięki przepisom o koordynacji zabezpieczenia społecznego Polacy mogą łączyć swoje doświadczenia zawodowe z pracy w Polsce i Norwegii. Taka możliwość znacząco zwiększa ich szanse na uzyskanie minimalnej emerytury bądź emerytury wypracowanej.
Czy emerytura jest wypłacana osobom mieszkającym poza Norwegią?
Możesz otrzymać emeryturę z Norwegii, nawet gdy zamieszkujesz w innym kraju, na przykład w Polsce, czy w innych państwach Europejskiego Obszaru Gospodarczego (EOG). Wystarczy, że poinformujesz NAV o swoim aktualnym adresie oraz podasz numer konta bankowego, na które będą przekazywane świadczenia.
Warto jednak pamiętać, że żeby kontynuować pobieranie emerytury, musisz okresowo potwierdzać swoje życie. Wniosek o emeryturę możesz złożyć bezpośrednio przez NAV, ale jeśli mieszkasz w Polsce, możesz również skorzystać z pomocy ZUS.
System emerytalny w Norwegii umożliwia transfer świadczeń za granicę, co ma szczególne znaczenie dla imigrantów oraz osób, które pracowały w Norwegii, a następnie wracają do swojego kraju rodzinnego.
Jak złożyć wniosek o minimalną emeryturę po pracy 3 lata?
W Norwegii proces ubiegania się o minimalną emeryturę można załatwić głównie za pośrednictwem portalu NAV online lub wysyłając odpowiednie dokumenty pocztą. Najlepiej złożyć wniosek 2-4 miesiące przed osiągnięciem wieku emerytalnego. Osoby z Polski mają również możliwość skorzystania z pomocy ZUS w tej kwestii.
Po reformie emerytalnej z 2021 roku, aby móc uzyskać minimalną emeryturę, trzeba przepracować przynajmniej 5 lat. Oznacza to, że osoby, które były zatrudnione w Norwegii przez 3 lata, nie będą mogły ubiegać się o to świadczenie.
Dla imigrantów oraz obywateli EOG kluczowe jest dokonanie rejestracji pobytu w Norwegii. Wymagane będą dokumenty, które potwierdzą czas spędzony w pracy oraz wniesione składki emerytalne. Wśród niezbędnych dokumentów znajdują się:
- zaświadczenia o zatrudnieniu,
- historie składkowe,
- potwierdzenia rejestracji pobytu.
Nawet jeżeli zatrudnienie w Norwegii trwało tylko 3 lata, można złożyć wniosek o emeryturę. Niestety, w takim przypadku minimalna emerytura nie zostanie przyznana z uwagi na zbyt krótki okres pracy.
Jakie dokumenty są wymagane przez NAV?
Aby ubiegać się o minimalną emeryturę w Norwegii, należy przesłać odpowiednie dokumenty do NAV. Kluczowe będą:
- zaświadczenia o zatrudnieniu,
- potwierdzenia dotyczące opłaconych składek na ubezpieczenie społeczne,
- dowody tożsamości,
- aktualny adres zamieszkania.
Osoby, które przybyły do Norwegii z innych krajów, w tym imigranci oraz obywatele EOG, muszą dołączyć dokumenty potwierdzające:
- rejestrację pobytu,
- prawo do korzystania ze świadczeń.
Wniosek można złożyć elektronicznie lub wysłać go tradycyjną pocztą. Zgromadzenie wszystkich niezbędnych dokumentów przyspieszy proces załatwiania sprawy w NAV.
Jak wygląda procedura dla imigrantów i obywateli EOG?
Imigranci oraz obywatele EOG mogą składać wnioski o emeryturę w Norwegii, korzystając z usług NAV lub instytucji w swoim kraju, na przykład ZUS w Polsce. Kluczowym krokiem przed rozpoczęciem tej procedury jest rejestracja pobytu w systemie Folkeregisteret.
Istotne jest, aby przedstawić dokumenty potwierdzające:
- okresy składkowe,
- zatrudnienie w Norwegii,
- zatrudnienie za granicą.
Dzięki międzynarodowym umowom, okresy pracy w innych krajach EOG są uwzględniane podczas obliczania emerytury. Co więcej, osoby, które przeprowadzą się poza Norwegię, mają możliwość otrzymywania emerytury, o ile dopełnią odpowiednich formalności, w tym potwierdzenia swojego życia.
Jak opodatkowana jest minimalna emerytura w Norwegii?
Minimalna emerytura w Norwegii jest traktowana jako dochód emerytalny, co oznacza, że jest objęta opodatkowaniem według obowiązujących przepisów. Podatek naliczany jest od łącznej wartości świadczeń emerytalnych, przy czym w systemie istnieją różne progi podatkowe oraz ulgi dedykowane emerytom, które mogą pomóc obniżyć efektywną stawkę podatkową. Wysokość obciążenia podatkowego uzależniona jest od całkowitych dochodów emeryta oraz jego dodatkowych źródeł przychodu.
Osoby, które otrzymują minimalną emeryturę, a jednocześnie mieszkają poza granicami Norwegii, muszą także brać pod uwagę przepisy podatkowe obowiązujące w swoim kraju oraz umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania. Te umowy są bardzo użyteczne, gdyż pomagają uniknąć sytuacji, w której ten sam dochód byłby opodatkowany w dwóch różnych państwach.
Norweski system podatkowy ma na celu zapewnienie sprawiedliwości w opodatkowaniu minimalnych emerytur, dostosowując stawki do indywidualnych okoliczności finansowych każdego emeryta.
Jakie są alternatywy i dodatkowe zabezpieczenia emerytalne?
Norwegia, poza minimalną emeryturą państwową, oferuje szereg dodatkowych zabezpieczeń, które podnoszą komfort finansowy w czasie emerytury. Najważniejsze z nich to:
- obowiązkowe programy emerytalne, znane jako tjenestepensjon, które dotyczą większości zatrudnionych,
- emerytura zakładowa, której koszty pokrywa pracodawca,
- wcześniejsza emerytura w ramach programu AFP, która umożliwia przejście na emeryturę przed osiągnięciem standardowego wieku emerytalnego,
- dobrowolne oszczędności emerytalne, dzięki regularnym wpłatom na prywatne konta oszczędnościowe,
- inwestycje, na przykład w nieruchomości, które znacznie zwiększają kapitał emerytalny.
Te opcje oraz dodatkowe zabezpieczenia emerytalne dają szansę na wyższy standard życia po zakończeniu kariery zawodowej, oferując jednocześnie większą elastyczność i kontrolę nad finansami. Wzrost popularności prywatnych oszczędności emerytalnych wskazuje na rosnącą świadomość Norwegów na temat znaczenia samodzielnego gromadzenia kapitału na przyszłość.
Jak działa dobrowolne oszczędzanie na emeryturę?
W Norwegii dobrowolne oszczędzanie na emeryturę polega na regularnym odkładaniu pieniędzy na prywatnych kontach emerytalnych lub w ramach różnych ubezpieczeń. Tego rodzaju oszczędności mają na celu wsparcie państwowego systemu emerytalnego, co w rezultacie zwiększa kapitał emerytalny i poprawia wysokość przyszłych świadczeń.
Osoby decydujące się na tę formę oszczędzania inwestują w rozmaite instrumenty finansowe, co pozwala im pomnażać zgromadzone środki. To dobrowolne podejście do oszczędzania ma szczególne znaczenie dla tych, którzy:
- nieprzypadkowo spędzili mniej czasu na rynku pracy,
- opłacają niższe składki w systemie państwowym.
Dzięki takim oszczędnościom zyskują one dodatkowe zabezpieczenie emerytalne oraz stabilność finansową po zakończeniu kariery zawodowej. Przeznaczając część swoich dochodów na oszczędności, można znacznie lepiej przygotować się na nadchodzącą emeryturę.
Jakie są programy pracownicze i prywatne możliwości inwestowania?
Programy pracownicze, znane jako tjenestepensjon, to emerytalne plany, które oferują zatrudniające firmy swoim pracownikom. Mogą one być zarówno obowiązkowe, jak i dobrowolne, stanowiąc istotne źródło dodatkowego przychodu obok państwowej emerytury. Dzięki tym programom, ludzie mogą znacznie zwiększyć swoje bezpieczeństwo finansowe na emeryturze.
Na rynku dostępnych jest wiele prywatnych opcji inwestycyjnych, takich jak:
- indywidualne konta emerytalne,
- polisy ubezpieczeniowe,
- inwestycje w nieruchomości.
Tego rodzaju rozwiązania umożliwiają budowanie kapitału na emeryturę bez konieczności polegania wyłącznie na systemie państwowym.
Dzięki różnorodnym wyborom dostępny jest potencjał, aby wiele osób mogło cieszyć się wyższymi świadczeniami. W Norwegii spora część społeczeństwa korzysta z programów pracowniczych, aby zasilić swoją minimalną emeryturę. Takie podejście pozwala im zagwarantować sobie finansową stabilność na nadchodzące lata.